Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/230

 — Tak, odpowiedział Agenor, ja to zabiłem jéj mordercę.
 — Maura? spytał nieznajomy.
 — Mothrila, odpowiedział rycerz.
 — Tak samo; lecz pan go nie zabiłeś.
 — Jak to?
 — Raniłeś go tylko.
 — Do licha, rzekł Musaron; gdybym był to wiedział, ja, który miałem dwanaście strzał w kołczanie.
 — Daléj, rzekł Caverley; wszystko to może jest bardzo zajmującym dla was, lecz co mnie, nic nie obchodzi ze względu, iż nie jestem ani Francuzem, ani Hiszpanem.
 — Sprawiedliwie, rzekł Mauléon; a więc już wszystko skończone. Zatrzymasz co mam przy sobie, a uwolnisz mnie i mego giermka.
 — Wcale nic było mowy o giermku.
 — Albowiem byłoby to zbyteczném. Zostawisz mi ten pierścień, a ja w zamian dam ci tysiąc liwrów turnejskich.
 — Przedziwnie, rzekł kapitan; lecz jeszcze jeden waruneczek.
 — Jakiż to waruneczek?
 — Który ci chciałem powiedziéć w chwili, gdy nam przeszkodzono.
 — Prawda jest, rzekł Agenor, przypominam sobie: cóż to był za warunek?