Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/233

 — Caverley zaczął się śmiać.
 — Ja ciebie nie znam, odrzekł.
 — Czy lepiéj znasz pana Agenora z Mauléon’u, który jest w twych rękach, jak mi się zdaje, od godziny.
 — Tak, rzekł Caverley, dla nas spostrzegaczy nie trzeba nawet godziny, aby ocenić człowieka, podczas godziny ze mną przepędzonéj rycerz dał się poznać.
 Rycerz Aragoński szczególnie się uśmiéchnął.
 — A więc nie przystajesz? rzekł.
 — Wcale.
 — Będziesz żałował!
 — Ba!
 — Słuchaj: zabrałeś mi wszystko co posiadałem, tak, iż nic nie mam aby ci ofiarować. Zatrzymaj w zakład moich ludzi i moje powozy, i pozwól mi odjechać na jednym koniu.
 — Do licha! piękną mi czynisz łaskę, twoi ludzie i powozy, już są moje, ponieważ ich zatrzymuję.
 — Pozwól mi przynajmniéj pomówić z tym młodym panem, ponieważ jest wolny.
 — Parę słów o swym okupie?
 — Bez wątpienia, wiele oceniasz?
 — W summie, jaką znaleźli u ciebie i twych ludzi, to jest markę złota i dwie marek srebra.
 — Niech tak będzie, rzekł rycerz.
 — A więc dobrze, odrzekł Caverley, powiedz co ci się podoba.