Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/265

 — Ah! to ty doktorze, rzekł Karol przybliżając się o kilka kroków do niego, oczekiwałem cię, czy z Luwru przybywasz?
 — Tak, królu.
 — Czy który poseł powrócił?
 — Żaden; tylko dwóch rycerzy, zdających się przybywać z dalekiéj drogi, żądają usilnie zaszczytu być przedstawionym, Jego Królewskiéj Mości; przy czém, i jak powiadają, mają ważne zlecenia.
 — Cóżeś uczynił?
 — Wprowadziłem ich do jednej z sal pałacowych, gdzie oczekują łaskawego przyjęcia W. K. Mości.
 — A nie ma nic nowego od Jego świętobliwości Papieża, Urbana V.?
 — Nie ma, Najjaśniejszy panie.
 — Ani wiadomości o Daguesclinie, którego mu posłałem?
 — Jeszcze nie; lecz rychło otrzymać je spodziewam się, albowiem donosi przed dziesięcioma dniami, iż nazajutrz opuści Avignon.
 Król pozostał zamyślony i prawie nieukontentowany przez chwilę; następnie, jakby cóś stale postanowił.
 — Idźmy, przemówił, doktorze, zobaczmy depesze.
 Król cały drżący, jak gdyby każda litera miała mu nowe przynieść nieszczęście, usiadł w altanie z koziego powoju, przepuszczającego cieple promienie sierpniowego słońca.