Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/285

to szatany, których nie obchodzi za kogo się biją, aby im tylko zapłacono.
 — Gdyby mnie, rzecze bojaźliwie Mauléon, wolno było jedno słowo wyrzec...
 — Wysłuchaj go, Najjaśniejszy panie, rzecze Henryk, pomimo młodości zarówno jest roztropny jak waleczny.
 — Mów więc, odrzekł Karól V.
 — Sądzę Najjaśniejszy panie że hordy są ci nieprzyjemne.
 — Oni niszczą moje Królestwo i zarazem moich poddanych.
 — Zatém, jak to powiedział waleczny Duguesclin, może jest środek pozbycia się ich.
 — Słucham cię, rzekł król.
 — N. panie, wszystkie te hordy nad Saoną są do siebie podobne.
 Zgłodniałe kruki, które nie widzą w państwie, zniszczoném wojną, więcéj dla siebie zdobyczy, zwrócą się ku piérwszemu żerowi, jaki im się pokaże. Niechaj marszałek Dugueschn, ten kwiat rycerstwa, który jest znamy i szacowany do ostatniego z nich, stanie na czele i prowadzi do Kastylii, gdzie jest tyle do palenia i łupienia, a przekonasz się, że wyjdą co do jednego na tę nową krucyatę.
 — Lecz jeżeli się udam, czy mnie czasem nie pochwycą, rzekł Bertrand, i czy nie zażądają okupu? Jestem tylko ubogim szlachcicem Bretońskim.