Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/347

 — Więc ty kochasz tego nędznika? zawołał. Kiedy tak, to jedna przyczyna więcéj aby zginął. Uderzajcie, rzekł Mothril podnosząc sztylet.
 — Mothrilu! zawołała młoda dziewica marszcząc brwi, i czyniąc podwójny wytrysk błyskawic z swych oczu. Czy nie zrozumiałeś com ci powiedziała? czy potrzeba ci powtórzyć raz jeszcze: Chcę, aby ten człowiek wyszedł z ląd bez szwanku, téj chwili nawet.
 — Uderzajcie! powtórzył Mothril rozjuszony. — Agenor uczynił poruszenie gotowe do odporu.
 — Czekaj, rzecze mu Aissa, zahaczysz jak się tygrys w jagnię zmienia.
 Na te słowa wydobyła swój cienki i ostry puginał, i odsłaniając swoje złociste łono, jak granaty Walencji; oparła na nim ostry koniec, grożąc uderzeniem.
 Maur wydał krzyk boleści.
 — Słuchaj, rzekła Aissa: przez Boga Arabów, którego się wyrzekam, przez Boga chrześcianów, który odtąd będzie moim Bogiem, przysięgam ci, że jeżeli spotka jakiekolwiek nieszczęście tego młodzieńca, zabiję się.
 — Aisso! zawołał Maur, przez litość! Ty mnie wprawiasz w szaleństwo!
 — Więc porzuć twój kindział, rzekła.
 Maur jéj posłuchał.
 — Rozkaz swoim niewolnikom oddalić się.
 Mothril uczynił znak, niewolnicy odeszli.