Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/348

 Aissa długo spoglądała około siebie, jak czarnoksięska królowa, która chcąc się przekonać, czy jéj są posłuszni; następnie, zatrzymując na młodym człowieku wzrok zwilżony czułością i pałający żądza:
 — Pójdź Agenprze, rzecze cicho, pójdź, niech cię pożegnam.
 — Nie pójdziesz za mną? spytał młodzieniec.
 — Nie, bo on wołałby mnie zabić, jak utracić.
 Zostaję, aby nas oboje ocalić.
 — Ale mnie zawsze kochać będziesz?spytał Agenor.
 — Patrz na tę gwiazdę, odrzekła Aissa, wskazując najświetniejszą, błyszczącą na firmamencie.
 — Oh; widzę ją, rzekł Agenor.
 — Pamiętaj więc! odpowiedziała dziewica; ona wprzód zagaśnie w niebie, nim moja miłość przeminie. Zegnam cię!
 I odkrywając przyłbicę kochanka, zostawiła na jego ustach długie pocałowanie; Maur zaś gryzł swoje ręce białemi zębami.
 — Teraz idź, rzekła rycerzowi, lecz bądź gotów na wszystko.
 I stając u stóp drabiny, które Agenor przystawił do muru, uśmiechała się widząc młodego człowieka, a ręce wyciągała ku Mothrilowi, jak poskromiciele tygrysów, którzy jednem poruszeniem pokładają na ziemię zwierzę, gotowe ich pożrzeć.
 — Żegnam cię, rzekł ostatni raz, Agenor; pamiętaj o twojem przyrzeczeniu.