Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/403

 — Bladość rycerza zamieniła się w siność. Uśmiech rozpaczy pokazał się na jego ustach.
 — Prawdziwie Kapitanie, żal mi cię że się mylisz.
 — Czy tak? a ja sądzę że nie omyliłem się i że ująłem dobrego jeńca.
 — Sądź jak ci się podoba, rzekł rycerz, zabierając się do siadania; widzę że nie trudno mi będzie wywieść cię z tego uprzedzenia.
 — Abym był tego pewny, trzeba, żebyś pan ztąd nie wychodził.
 Rycerz ścisnął pięście.
 — A to dlaczego?
 — Ponieważ twoje kości trzeszczą za każdym krokiem, a to jest bardzo nieprzyjemnie dla wodza, którému Opatrzność dała dobrą niespodziankę schwytania Króla.
 — Czy to tylko Król don Pedro sprawia ten hałas i czy niema kogo innego ulegającego téj saméj ułomności.
 — To prawda, rzekł Caverley, to być może, i pan mnie niepokoisz, ale mam pewny sposób przekonania się, czy się zawiodłem, jak to mówisz rycerzu.
 — Jakiż to? spytał rycerz, marszcząc brwi.
 — Książe Henryk de Transtamare jest ztąd o sto kroków, każę go poszukać, a zobaczymy, czy nie pozna swego kochanego brata.
 Rycerz mimowolnie poruszył się z gniewem.
 — Oho! rumienisz się Królu, zawołał Caverley, no przyznaj się, a przysięgam ci na słowo kapitańskie, że