Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/425

 Mothril nachylił się i wyszedł; ale nie zrobił jeszcze dziesięciu kroków z namiotu, kiedy szybko się zwrócił, dając ręką znak, który we wszystkich narodach i wszystkich językach nakazuje milczenie.
 — Cóż tam znowu’? spytał Caverley z niespokojnością źle ukrytą.
 — Mów dobry Mothrilu, rzekł don Pedro.
 — Słuchajcie, odezwał się Maur.
 Wszystkie zmysły obecnych zdawały się zbierać w słuch, i w jednéj chwili namiot naczelnika Angielskiego przedstawił widok galeryi posągów.
 — Czy słyszycie? mówił dalej Maur, nachylając się coraz bardziéj ku ziemi.
 Istotnie można było słyszeć jak gdyby bicie grzmotów, albo jak coraz bardziéj wzmagający się pęd orszaku jeźdźców.
 — Najświętsza Panno Guesclińska! krzyknął nagłe głos silny i złowrogi.
 — Ah! ah! to Konetabl, mówił cicho Caverley, który poznał krzyki wojenne walecznego Bretończyka.
 — Ah! ah! to Konetabl, rzekł z swéj strony Pedro, marszcząc brwi.
 Bo chociaż go nigdy nie słyszał, znał przecież straszny krzyk jego.
 Jeńcy spojrzeli na siebie, i uśmiech nadziei przesunął się po ich ustach.
 Mothril przybliżył się do córki, któréj kibić coraz bardziej ściskał.