Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/454

 — Właśnie to samo myślałem, lecz oczekiwałem na twoje zdanie, odrzekł żywo Henryk, drżąc na wspomnienie dzielenia się tem, co sam pragnął posiadać.
 — Cóż mówi Książe? zapytał poseł.
 — Odpowiedz za mnie hrabio Borgia, rzekł Król.
 — Chętnie, mój Królu.
 Poczem odwracając się do posłańca:
 — Heroldzie, rzekł, powróć do twego Króla i powiedz mu, że pomówiemy o zgodzie jak będziemy w Burgos.
 — W Burgos! zawołał poseł z wyrazem oznaczającym bardziej obawę niż zdziwienie.
 — Tak, w Burgos.
 — W tém małem mieście, gdzie Król don Pedro stoi z swojém wojskiem?
 — Właśnie tam, rzekł Konetabl.
 — Czy to jest zdanie Księcia? odrzekł Herold odwracając się do Henryka.
 Książe dał znak potwierdzający.
 — Niech więc Bóg Księcia zachowa! rzekł poseł, czyniąc pokłon i osłaniając sobie płaszczem głowę.
 Poczem zawrócił konia i odjechał, przeciskając się przez tłum, który zawiedziony w swoich nadziejach, stał niemy i niewzruszony.
 — Pospieszaj prędzéj panie pośle, wołał za nim Bertrand, jeżeli nie chcesz ujrzyć nas wprzódy.
 Lecz jeździec nie odwrócił głowy, i nie zważając