Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/46

kogokolwiek; choćby tego diabła, który za pocałowanie swojego pazura, obiecałby mi ziemskie królestwa...
 — Tybyś je przyjął, bezbożniku?
 — Z wdzięcznością, rycerzu.
 — Musaron, odrzekł poważnie rycerz, żartuj z czém ci się tylko podoba, byle nie z świętościami.
 Musaron skłonił się.
 — Czy zacny pan zawsze pragnie wiedzieć, co widać złego wzgórza?
 — Więcéj jak zawsze, ruszaj więc.
 Musaron zrobił mały obieg, aby powściągnąć nad sobą włócznię swego pana, poczem drapiąc się na pochyłość:
 — Ah! zawołał, gdy dosięgał wierzchołka, ah! Jezu, Marya! cóż to ja widzę?
 I przeżegnał się.
 — No cóż! cóż tam widzisz? spytał rycerz.
 — Raj gdzie nic nie brakuje, rzekł Musaron, upojony najgłębszém zadowoleniem.
 — Opisz mi twój raj! odezwał się rycerz, obawiając się zawsze być omylonym jaką pomyłką swego germka.
 — Ah! zacny panie, cóż pan chcesz? zawołał Musaron, lasy pomarańczowe ze złotemi owocami, wielka rzeka ze srebrnym spławem, a po zatem, morze połyskujące jak zwierciadło stalowe.
 — Jeżeli widzisz morze rzekł rycerz, nie śmiejąc