Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/49

witają? wszakże jesteśmy sami w téj przeklętéj Portugalii. Oh! wielkie wyprawy, otóż co jest okazałe, a nadewszystko właściwa do życia. Oh! panie Agenor, czemuż nie jesteśmy w téj chwili w jakim wielkim towarzystwie, konno na drodze z Langwedocyi do Gujanny?
 — Czy wiesz Musaronie, ze rozprawiasz jak Jakób?
 — Bo ja też nim jestem, lub przynajmniej nim byłem przed wejściem w służbę do pana.
 — Chełp się z tego nikczemny!
 — Nie mów nic o nich złego, panie Agenor, bo Jakubowie wynaleźli środek jedzenia wojując; i mają wyższość nad nami, my zaś nie wojujemy to prawda, ale też i nic nie jemy.
 — Wszystko to nie objaśnia nas, które z tych dwóch miast jest Coimbra? mówił cicho rycerz.
 — Nie, ale być może, że kto nam powie.
 — I wskazał palcem swemu panu kłęb kurzu unoszony przez małą karawanę, przybywającą o pół mili za niemi, w pośrodku któréj, sionce niekiedy pozwalało lśnić się blaszkom złotym.
 — Ach! rzekł rycerz, otóż nakoniec czego szukamy.
 — Dobrze! natychmiast spytasz się łotrów.
 — Nie żądałem więcéj, rzekł Megaron, prawdziwie niebo nam błogosławi, żądałem trzech, albo czterech łotrów, ono zseła nam całą gromadę, żądałem miasta, a otóż mamy przed sobą dwa. Zobaczemy