Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/547

 — Zapewne, odpowié Agenor, przyjemnie by mi było w waszém towarzystwie.
 Musaron znacząco się skrzywił.
 — Idziemy do Sorii, grzecznie odpowiedział cygan.
 — Dziękuję. Wyśmienicie, gdyż i my do Sorii dążémy.
 — Szkoda tylko, rzekł cygan, że panowie idziecie prędzéj jak biedna piechota.
 — Słyszałem, ozwał się Agenar, że ludzie waszego rodu mogą walczyć o szybkość z najlepszémi końmi.
 — Bydź może, odpowiedział cygan, ale to nie wtenczas, gdy dwie stare kobiéty idą z niemi.
 Agenor i Musaron spojrzeli na siebie. Musaron na nowo się skrzywił.
 — Prawda, rzecze Agenor, ubogo podróżujecie. Jak téż mogą znieść podobne trudy towarzyszące wam kobiéty?
 — Są do tego oddawna przyzwyczajone, bo to są nasze matki; a my cyganie rodzimy się w boleściach.
 — Ah! wasze matki! rzekł Agenor, biedne kobiéty.
 Przez czas niejaki rycerz obawiał się, czy piękna cyganka nie udała się inną drogą, lecz prawie jednocześnie poznał kobiétę siedzącą na ośle, i która z siadła spostrzegłszy go. Osiodłanie było nieokazałe; lecz zawsze mogło oszczędzić jéj białe, uperfumowane i delikatne stopki.
 Zbliżył się do kobiét — te podwoiły kroku.