Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/561

 — Cóż takiego on pani uczynił?
 — To samo co całéj Hiszpanii; oddalił Króla od swego narodu.
 — Kobiéty rzadko ze względów politycznych równie nienawidzą męzczyzn jak pani Mothrila.
 — Ja mam do niego osobistą urazę. Od miesiąca nie pozwala mi połączyć się z mężem.
 — Jak to?
 — Urządził około Króla don Pedry taką baczność, że ani żadne poselstwo, ani żaden poseł nie może dojść ani do niego, ani do tych co mu służą: wysłałem dwóch umyślnych do mego męża, lecz ci nie powrócili. Gdybym ja mogła dostać się do Sorii, i gdybyś pan również...
 — Oh! ja się dostanę, gdyż przybywam jako poseł.
 Nieznajoma szyderczo wzruszyła głową.
 — Dostaniesz się pan jeżeli on zechce, rzekła.
 Agenor wyciągnął rękę i pokazał pierścień dany mu przez Henryka de Transtamare.
 — Oto jest mój talizman, rzecze.
 Był to pierścień szmaragowy którego kamień osadzony był w dwa.
 — Tak jest, rzekła młoda kobiéta, może się też panu powiedzie przecisnąć się przez straże.
 — Jeżeli ja się przecisnę, to się i pani przeciśniesz, gdyż należysz do mojego orszaku. Szanować cię będą.