Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/569

wołania „Mothril! Mothril!” rozległy się w głębi odwachu.
 Każdy powstał.
 Agenor czuł jak mu dreszcz przebiegał w żyłach.
 Spuścił przyłbicę, i z pod żelaznéj kraty szukał wzrokiem młodego pazia aby go pocieszyć; lecz już go więcéj nie było.
 — Gdzież nasza towarzyszka? spytał po cichu Agenor Musarona.
 Ten odpowiedział mu z największą spokojnością po francuzku.
 — Panie, kazała podziękować ci za przysługę jakąś jéj oddał wprowadzając do Sorjia, i powiedzieć ci, że jest za to wdzięczna, i ze się wkrótce zobaczycie.
 — Co ty mówisz? spytał zdziwiony Agenor.
 — To co mi kazała powiedziéć oddalając się.
 — Oddalając się!
 — Tak jest oddaliła się, rzekł Musaron; węgorz nie prześliznąłby się zręczniéj przez oka siéci, jak ona przeszła przez straże; widziałem tylko z daleka jéj białe pióro u kapelusika ginąc w cieniu: a że jéj późniéj ujrzéć nie mogłem, domyśliłem się że uciekła.
 — Chwała Boga! rzekł Agenor, tylko bądź cicho.
 Mothril wszedł szybko.
 — Kto to tam jest? spytał Maur z wejrzeniem błyskawicy i przebijającym wzrokiem.
 — Rycerz, odrzekł oficer, przysłany od pana Ber-