Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/578

 Usiadł, czyniąc przyjazny znak głową Mothrilowi; pomimo tego, Maur zauważał na jego twarzy niezwykłą stałość w jego z nim stosunkach.
 — Mothrilu, rzecze, mówiłeś mi wczoraj o poselstwie przysłanym od Francuzów?
 — Tak jest, N. panie odpowiedział Mothril, lecz J. K. Mość nic nie raczyłeś mi odpowiedziéć, nie sądziłem lóż stosowném nalegać więcéj.
 — Przytém nie śpieszyłeś się z oznajmieniem, że ich téj nocy zamknąłeś na wieży, nieprawdaż? przydał don Pedro.
 Dreszcz przebiegł Mothrila.
 — Jak wiész o tém, N. Panie, wyjąkał.
 — Wiem o tém, bo to jest rzecz ważna. Cóż to są za jedni?
 — Francuzi, jak mi się zdaje.
 — I dla czegóż ich zamykasz, kiedy się mianują posłami?
 — Mianują się; lecz to nie dosyć, odrzekł Mothril odzyskując krew zimną.
 — A ty utrzymujesz inaczéj, wszak prawda?
 — Nie zupełnie N. Panie: bo nie wiem czy rzeczywiście...
 — Nie wiedząc nie powinieneś ich zatrzymywać.
 — Więc W. K. Mość poleca?...
 — Aby ich tu natychmiast przyprowadzono.
 Maur cofnął się.
 — Lecz czy to być może, rzekł.