Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/586

 Odpowiedziano, nareszcie że paź znikł od wczoraj, i nie pokazał się więcéj.
 — Czy to prawda jest? spytał Maur rycerza.
 — Twoim ludziom możesz wierzyć co mówią; czyż niewierni umieją także kłamać? odrzekł Agenor.
 — Lecz dla czegóż ociekł?
 Agenor wszystko zrozumiawszy odpowiedział:
 — Aby się udał do Króla i powiedział mu, że jego pan został zatrzymany.
 — Nie można dostać się do Króla, gdy Mothril czuwa obok niego, rzekł Maur.
 Poczém nagle uderzając się w czoło, zawołał:
 — Oh, kwiat pomarańczowy! Oh bilet!
 — Wyraźnie Maur zgłupiał, odezwał się Musaron.
 Nagle Mothrił zdawał się uspokoić. To co odkrył było mniéj straszném, jak to czego się naprzód obawiał.
 — Dobrze, rzekł, niech tak będzie. Winszuję ci zręczności twego pazia: posłuchanie jakie miéć sobie życzysz, jest ci udzielone.
 — Na który dzień?
 — Na jutro, odpowiedział Mothril.
 — Chwała Bogu! rzekł Musaron.
 — Lecz strzeż się, mówił daléj Maur surowo do rycerza, żeby twoje widzenie się z Królem, nie skojarzyło szczęśliwego odkrycia, którego się spodziéwasz.
 — Niczego się nie spodziewam; wypełniam tylko moje poselstwo, a to jest wszystko odpowiedział Agenor.