Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/587

 — Chcesz mojéj rady? rzekł Mothril nadając swemu głosowi wyraz prawie ujmującéj słodyczy.
 — Dziękuję, odrzekł Agenor. Ja nic nie chcę od ciebie.
 — Dla czegóż to?
 — Ponieważ nic nie przyjmuję od nieprzyjaciela.
 Rycerz wymówił te słowa z takim wyrazem nienawiści, że Maur słysząc je, zadrżał.
 — Dobrze i tak, rzekł. Żegnam cię Francuzie.
 — Żegnam niewierny, odezwał się Agenor.
 Mothril wyszedł, bo wiedział to co chciał wiedziéć. Król dowiedział się o wszystkiém, lecz drogą mniej straszną. Nie było to właśnie czego się naprzód obawiał.
 We dwie godzony po téj rozmowie, okazała straż przybyła do Agenora, zeszła z nim do progu wieży, i poprowadziła z oznakami wielkiego szacunku, do domu położonego na placu w mieście Sorji.
 Obszerne apartamentu, wspaniale, jak tylko można było ubrane, czekały na przyjęcie posła.
 — Oto jest twoje mieszkanie, Mości posle od Króla francuzkiego, rzecze kapitan dowodzący strażą.
 — Ja nie jestem posłem od Króla francuzkiego, odpowiedział Agenor, i nie zasługuję aby mi były oddawane właściwe temu urzędowi zaszczyty. Jestem posłany od Konelabla Bertranda Duguesclin.
 Lecz kapitan poprzestał na ukłonie i oddalił się.
 Musaron chodził po wszystkich pokojach, oglądał