Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/603

jemnego poruszenia, i téj serdecznéj wymowy czuł się bezbronny.
 — Siadaj pan tu, rzekła czarodziejka, wskazując mu ręką miejsce obok siebie . Agenor posłuszny był rozkazowi.
 — Uważałeś mnie pan jako swoją nieprzyjaciółkę, rzec, ze młoda kobiéta, a jednakże tak nie jest, i na dowód, golowa jestem oddać panu przysługi podobne tym, jakie mi wyświadczyłeś.
 Agenor patrzał na nią z zadziwieniem; Marya daléj mówiła:
 — Bez wątpienia, bo czyż to nie pan byłeś moim dobrym obrońcą podczas drogi, i doradzcą chociaż mimo woli.
 — Mimo woli, oto prawda, rzecze Agenor, gdyż nie wiedziałem z kim mówię.
 — Nie zaniedbałam téż przysłużyć się Królowi, dzięki objaśnieniom od pana udzielonym, przydała z uśmiéchem Marya: przyznaj więc pan żeś mi był bardzo użyteczny.
 — A więc!.. przyznaj?... Lecz co się tycze pani...
 — Nie zdaje się panu, jak widzę, abym mogła być zdolną przysłużyć się. Oh! rycerzu, masz w podejrzeniu moją wdzięczność.
 — Może sobie tego pani życzysz, ja nie przeczę.
 — Życzę sobie, naprzykład: gdybyś był zatrzymany w Sorii.
 Agenor zadrżał.