Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/605

 — Ponieważ nie dbam o życie.
 — Pan, nie dbasz o życie?...
 — Tak jest, odrzekł Agenor wstrząsając głową.
 — Może pan masz jakie wielkie udręczenie?
 — Tak pani.
 — A gdybym ja też znała?
 — Pani?
 — Gdybym panu wskazała przyczynę?
 — Pani! mogłabyś mi powiedziéć... mogła byś mi okazać...
 Marya Padilla odwróciła się do kotary jedwabnéj osłaniającéj taras.
 — Patrz! rzekła odchyliwszy ją.
 Istotnie, pomiędzy gąszczem drzew pomarańczowych, granatów, i laurów różannych, widziéć można było taras, na którym, w pośród kwiatów i kipiącego słońca w złocistym piasku, w zawieszonym z purpury hamaku, kołysała się dziewica.
 — A co? rzecze Marya.
 — Aissa! wykrzyknął Mauléon, wyciągając ręce z uśmiechem.
 — Tak, córka Mothrila, odpowiedziała Marya.
 — Ah pani! zawołał rycerz pożerając wzrokiem przestrzeń oddzielającą go od Aissy. Tak, tam to, tam, prawdę pani mówię, tam jest szczęście mojego życia!
 — Istotnie, tak blisko, rzekła z uśmiechem Marya, i tak daleko!