Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/615

jąc ją do swego serca. Oh! tak, umiéraj, umiéraj, jeżeli tego będzie potrzeba, lecz bądź tylko moją.
 I otoczył ją swoim objęciem w uniesieniach miłości podobnych do szału.
 Noc, która zaciemniła zewnętrzne mury pokoju, odjęła kształt wszystkim przedmiotom: jakże więc w owéj ciemności pełnéj słów miłosnych i palących oddechów, jak nie gorzéć ogniem, który trawi, podobnie jak te straszne płomienie, gorejące pod wodą.
 Długi czas cichość grobowa, albo miłosna panowała w tym pokoju, gdzie rozlegały się dwa głosy, i dotykały się dwa serca jednozgodném biciem.
 Agenor pierwszy wydarł się z tego niewymownego szczęścia. Przypasał miecz, którego szczęk żelaznéj pochwy rozległ się po marmurze.
 — Co czynisz? spytała Aissa chwytając rękę Agenora.
 — Powiedziałaś, odpowie Agenor, że czas dwie ma miary: minutami szczęście, wiekami rozpacz. Ja oddalam się.
 — Oddalasz się, lecz mnie zabierzesz ze sobą, nie prawdaż? pojedziemy razem?
 Młodzieniec z westchnieniem wydarł się z objęć swojéj kochanki i zawołał:
 — Niepodobna.
 — Jak to niepodobna?