Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/618

Maurytanka znalazła się u stóp Agenora w postawie błagalnéj i proszącéj.
 W téj chwili smutny i żałosny ton guzli uleciał w powietrzu nad ich głowami, naśladując przyjacielskie wzywania. Oboje zadrżeli.
 — Zkąd pochodzi ten dźwięk? spytała Aissa.
 — Zgaduję, rzekł Agenor, pójdź, pódź.
 Oboje zwrócili się na tarass.
 Oczy Agenora patrzały na tarass Maryi.
 Mgła była gęsta; jednakże przy bladém świetle gwiazd dwoje tych ludzi mogło rozóźnić białą suknię, wychylającą się z za parapet i zwróconą w ich stronę.
 Tylko być może, iż powątpiewali nie wiedząc czyby to było widziadło lub kobiéta. Lecz w tym samym czasie, złowrogie drganie stron powtórzyło się w tym samym kierunku.
 — Marya mnie wzywa, mówił cicho Agenor, wzywa mnie, czy słyszysz?
 — Pójdź! pójdź! wołał jakby z nieba przytłumiony głos Maryi.
 — Czy słyszysz, Aisso? czy słyszysz? zapytał Agenor.
 — Oh! ja nic nie słyszę, nic nie widzę, odrzekła z łkaniem dziewica.
 W tymże czasie rozległ się odgłos trąb, które zwyczajnie odprowadzały Króla powracającego do pałacu.
 — Wielki Boże! zawołała Aissa, zmieniona w kobiétę słabą i niespokojną; powracają; uciekaj mój drogi; uciekaj!