Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/628

dozwólmy głupim czynić głupstwa. Cierpliwości! cierpliwości!
 — Szacunek dla krwi królewskiéj! zawołał don Tellez, szacunek, czy słyszycie?
 — Szanuj się sam jeżeli chcesz aby cię szanowano, ozwał się nagle głos, na który zadrżał Książę gdyż ten był głosem jego starszego brata, który dowiedział się o téj nieprzyjemnéj sprzeczce, i nie znieważaj przedewszystkiém naszego sprzymierzonego, naszego bohatera.
 — Dziękuję, królu, odrzekł Bertrand, wspaniale postępujesz, oszczędzając mnie do przykréj powinności ukarania zuchwałych. Nie o panu tu mowa, Hrabio Tellez, bo sam spostrzegłeś że nie masz słuszności.
 — Jak to? ja nie mam słuszności, wzywając do bitwy. Czyż nie wyruszamy na nieprzyjaciela? nieprawdaż Królu? zapytał don Tellez.
 — Ruszyć na nieprzyjaciela... w téj chwili! to niepodobna, zawołał Duguesclin.
 — Trudno mój kochany Konetablu, rzekł don Henryk, nie jest to niepodobną rzeczą, bo razem ze świtem bić się będziemy.
 — Królu, będziemy pobici.
 — A to dlaczego?
 — Gdyż położenie miejsca jest nieodpowiednie.
 — Nie ma nieodpowiedniego miejsca, nié ma jak tylko: waleczni i thórze! wykrzyknął don Tellez.