Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/629

 — Konetablu, rzecze Król, moje szlachectwo domaga się bitwy, i nie mogę mu odmówić; przy tém widzieliśmy ucieczkę Księcia Galii, czyż także mamy się cofać.
 — Zresztą, rzecze don Tellez, wolno będzie Konetablowi patrzéć na nas i wypoczywać, kiedy zwalczać będziemy.
 — Panie Hrabio, odpowiedział Duguesclin, będę czynić to wszystko co będą czynili Hiszpanie, a nawet spodziewam się, że i jeszcze więcéj; gdyż zważ tylko dobrze: w dwie godzin rozpoczniesz, czy prawda?
 — Prawda.
 — A zatém za cztéry godziny będziesz uciekać przez równinę przed Księciem Galli, a ja i moi Bretończycy będziemy tu, gdzie obecnie jestem, i an jeden żołnierz liniowy ani kawalerzysta, nie cofnie się na krok. Bądź pan tam, to zobaczysz.
 — Konetablu, uspokój się, rzekł don Henryk.
 — Królu! ja mówię prawdę, wszakże W. K. Mość chce rozpocząć bitwę.
 — Tak, Konetablu, chcę tego, bo tak powinienem.
 — Niech więc tak będzie.
 Poczém odwracając się do swoich Bretonów, dodał:
 — Moje dzieci, rozpocznie się bitwa. Przygotujcie się.... Wszyscy ci waleczni ludzie i ja, mówił daléj, tego wieczora będziemy zabici lub w niewoli; lecz niech przed wszystkiém zpełni się wola twoja,