Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/651

 I jego silna dłoń przygwoździła don Pedrę na miejscu. Żelazo wypadła z rąk zbójcy.
 — Przedaj mi go przynajmniéj! wrzasnął szaleniec, zapłacę ci tyle złota ile on sam zaważy.
 — Znieważasz mnie, Królu!.... Zawołał K. Galii, bądź, ostrożny rzekł Książę Czarny. Ja mogę Królowi zapłacić za Duguesclina kosztownemi kamieniami ile zaważy, gdyby on do Króla należał, i przedałbyś mi, jestem tego pewny. Lecz on do mnie należy, pamiętaj o tém! Na bok!
 — O Król! szeptał Duguesclin głosem zaledwie usłyszéć się dającym, niegodziwy Król! Zabija swoich jeńców. My się spotkamy.
 — Nie inaczej, rzekł don Pedro.
 — Czekam, rzekł Bertrand.
 — Zaprowadzić natychmiast Konetabla Francyi do mego namiotu, rzekł Książe Czarny.
 — Chwilę jeszcze mój zacny panie, gdyż Król zostawszy z Mauléonem gotów go zadusić.
 — Oh! ja temu nie przeczę, odrzekł don Pedro z dzikim uśmiechem. Ale on przecież do mnie należy?
 Duguesclin zadrżał, spojrzał na Księcia Galii.
 — Królu, rzekł tenże do don Pedry, dzisiaj nie będzie ani jeden z jeńców zabity.
 — Dzisiaj zgadzam się na to, odpowiedział don Pedro rzucając na Mothrila przebiegłe wejrzenie.