Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/652

 — Piękny to dzień zwycięztwa, nie prawdaż? przydał Książę Galii.
 — Zapewne.
 — Król téż uczynisz dziś co kolwiek dla mnie?
 Don Pedro nachylił się.
 — Proszę o tego młodzieńca, rzekł Książę.
 Głęboka cichość towarzyszyła tym słowom, na które don Pedro blady od gniewu nie odpowiedział natychmiast.
 — Oh! dajesz mi uczuć że jesteś panem... mamże pominąć mą zemstę!..
 — Jeżeli jestem panem, więc rozkazuję, zawołał z pogardą Książę Czarny. Niech oswobodzą z więzów tego rycerza, niech mu oddadzą jego zbroję i konia!...
 — Niech żyje! niech żyje szlachetny Książę Galii! wrzasnęli rycerze bretońscy.
 — Przynajmniéj niech da okup, zawołał Mothril chcąc zyskać na czasie.
 Książę spojrzał ukośnie na Maura.
 — Wiele, zapytał z pogardą.
 — Maur milczał.
 Książę odpiął z swej szyi krzyż dyamentowy i podał go Mothrilowi.
 — Bież niewierny, rzekł: Mothril przestraszony opuścił głowę, i wymawiał imię proroka.
 — Rycerzu, rzekł Książe Mauléonowi, jesteś wol-