Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/672

wynaleźć. Oh twój wzrok mnie przestrasza, mój ojcze. Idę wynaleźć don Agenora de Mauléon. Zaprowadź mnie do niego.
 — Do niewiernego! zawołał Mothril, którego twarz co raz bardziéj mieniąca się zaczęła sinieć.
 — Tak, do niewiernego, gdyż nim jest...
 Wtém ozwała się Marya.
 — Otóż Król zbliża się do nas.
 Maur natychmiast dał znak swoim niewolnikom; Aissa została odłączoną od Maryi Padilli.
 — Zabiłeś go, zabiłeś, ach i ja niech nie żyję.
 I wydobyła ze swojéj pochewki złotej małe ostrze, zakrzywione jak język żmii, z któréj trysnęła słoneczna błyskawica.
 Mothril przybiegł do niéj... cała złość go ominęła, wszelka dzikość ustąpiła miejsca najboleśniejszéj obawie.
 — Nie, nie, rzekł, on żyje, żyje.
 — Któż mi to zapewni? rzekła młoda dziewica badając Maura, swoim ognistém wejrzeniem.
 — Spytajże się Króla, czy uwierzysz Królowi?
 — Uwierzę, tylko sam go zapytaj.
 Don Pedro nadszedł.
 Marya rzuciła się w jego objęcia.
 — Najmiłościwszy panie, rzekł pośpiesznie Mothril, któremu głowa zdawała się rozstępować, czy prawda że Mauléon, ten Francuz, umarł?