Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/693

 — Przysięgam na duszę, możnaby ich uważać za Kastylanów! zawołał Musaron.
 Był to jeździec, a za nim paź. Każdy z nich miał małego andaluzyjskiego konia, szyszak na głowie, i tarczę na piersiach. Zatrzymali się przy płocie aby się przyjrzeć zbliżającym się Francuzom.
 — Istotnie to jest zbroja Hiszpana, tylko że długie i płaskie miecze mają Kastyljanie.
 — A czy to pana nie upewnia? spytał Musaron.
 — Prawda i to.... ale mi się zdaje, że ten jeździec chce ze mną pomówić.
 — Albo uprzątnąć nas worek. Szczęście, że mam mój łuk.
 — Daj pokój twemu łukowi, widzisz że jak jeden tak drugi ani tknęli swych broni.
 — Sehnor! zawołał nieznajomy po hiszpańsku.
 — Czy to do mnie pan mówisz, odparł Agenor tą samą mową.
 — Tak.
 — Co żądasz odemnie.
 — Jeżeli łaska, wskaż mi drogę do zamku Laval, rzekł jeździec z ową grzecznością, która się zawsze odznacza, nawet i w najpospolitszym Kastyljanie.
 — Jadę tam mój panie odpowiedział Agenor, i mogę ci służyć za przewodnika; tylko uprzedzam, że właściciel miejsca jest teraz nieobecny, dziś rano wyjechał spacerem w sąsiedztwo.
 — I w zamku niema nikogo? rzekł nieznajomy