Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/694

z widoczném niezadowolnieniem. Czy jeszcze czas?!
 — Ależ ja nie mówiłem, żeby nie było nikogo.
 — Może pan sobie nie dowierzasz, rzekł nieznajomy podnosząc przyłbicę swego hełmu, która dotąd również jak i Mauléona była zapuszczoną. To roztropne nawyknienie przyjęli wszyscy podróżni, którzy w owych czasach podstępnych i rozbójniczych, obawiali się zawsze napaści lub zdrady.
 Lecz zaledwie jeździec odkrył twarz, Musaron krzyknął:
 — O Jezus!..
 — Cóż tam znów? spytał Agenor zdziwiony tém wezwaniem.
 — To Gildaz, szepnął Musaron do ucha swemu panu.
 — Któż to jest Gildaz? zapytał Mauléon.
 — Towarzysz Maryi, którego spotkaliśmy w drodze, syn téj dobréj staréj cyganki, co oznaczyła panu schadzkę w kaplicy.
 — Łasko miłosierdzia! zawołał Agenor powodowany niespokojnością, po cóż oni tu idą.
 — Może nas śledzić.
 — Bądź roztropny.
 — Oh! pan wiész, że tego nie potrzeba mi przypominać.
 Podczas téj rozmowy Kastylianin przypatrywał się dwom rozmawiającym, cofając się zwolna z obawą.