Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/728

 — W szeroki puginał wiszący u łęku siodła na jedwabnym sznurze.
 — I mówisz że sam jechał przez Rinazares?
 — Sam jeden.
 — Cóż mówił?
 — Chciał cóś powiedzieć po hiszpańsku; wymówił kilka słów prędko i niezrozumiale; zapytywał czy droga w skale była bezpieczną dla koni, i czyli małą rzeczułkę płynącą tam daléj można brodem przebyć; poczém na nasze zapewnienia puścił swego czarnego konia, i znikł.
 — Sam! to cóś szczególniejszego, rzekł Mauléon.
 — Hum! rzekł Musaron, sam, to...
 — Zapewne innym punktem chciał Gildaz przejść granicę, aby tym sposobem uniknąć podejrzenia. Jak myślisz, Musaronie?
 — Ja myślę, że Hafiz miał szkaradną postać.
 — Zresztą kto może nas upewnić, odparł zamyślony Mauléon, że ten, co przebywał drogę z Rinazares, był Hafiz?
 — Istotnie, lepiéj tak myśléć jak nie.
 — Bo to zauważałam, dodał Mauléon, że człowiek, który dosięga szczebla swego szczęścia niedowierza nikomu, i we wszystkich znajduje przeszkody.
 — Ah, panie! prawda że dochodzisz do szczęścia, i to dziś jeszcze, jeżeliśmy tylko nie oszukani, iż ma przybyć Aissa... Dobrze byłoby, żebyśmy pilnie baczyli w okolicach rzeczułki.