Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/736

 — Senora, Hafiz jest.
 — Hafiz!... kto to jest Hafiz?
 — Towarzysz Gildaza.
 — Tylko Hafiz, a Gildaza nie ma?
 — Sam Hafiz, Gildaza nie ma!
 — Mój Boże! niechaj wejdzie. Nie wiész, co to takiego.
 — Nic zgoła. Hafiz nic nie chciał powiedziéć; tylko płacze, oh! spokojność Hafiza jest okrutniejszą jak najstraszniejsze czyjekolwiek słowa.
 — Pójdźmy, uspokój się; rzekła Marya drżąc cała, uspokój się, to nic nie jest zapewne prócz opóźnienia.
 — A dla czogóż Hafiz nie opóźnił się?
 — Dzięki Bogu! widzisz że powrót Hafiza czyni mnie spokojniejszą; Gildaz nie byłby go zatrzymał przy sobie, tylko wiedział o swojéj niespokojności, i odesłał go, to przecież oznacza dobre wieści.
 Nie łatwo było można uspokoić mamkę; zresztą, mało było prawdopodobieństwa w pocieszeniach jéj pani.
 Hafiz wszedł.
 Był spokojny i pokorny jak zazwyczaj.
 — Cóż to, sam? rzekła Marya Padilla.
 — Sam, pani, odrzekł bojaźliwie Hafiz.
 — A Gildaz?
 — Gildaz, odpowiedział Saracen patrząc na około siebie, Gildaz umarł.
 — Umarł! zawołała Marya Padilla, załamując ręce