Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/737

z rozpaczą, umarł, biédne dziecię, czy to być może?
 — Dostał w drodze gorączki.
 — On, tak silny.
 — Silny, to prawda; lecz wola Boska jest silniejszą, odpowiedział z tkliwością Hafiz.
 — Gorączka, ah!... czemuż mnie wprzódy nie dosięgła.
 — Pani, obadwa przebywaliśmy wąwóz w Gaskonji, i byliśmy napadnięci przez góralów, których brzęk złota przywabił.
 — Brzęk złota, o nieroztropni!
 — Rycerz Francuzki był szczodry, i dał nam złota.
 Gildaz sądził, iż sam tylko ze mną znajduje się w górach; ochota go wzięła przeliczyć podarek: wówczas to, nagle ugodzony został strzałą, i spostrzegliśmy kilkunastu ludzi uzbrojonych. Gildaz się bronił, stawialiśmy opór.
 — Mój Boże!
 — Kiedy byliśmy zwyciężeni, gdyż Gildaz został raniony, krew mu płynęła.
 — Biédny Giidaz!... a ty?
 — Ja podobnież, rzeki Hafiz odsłaniając zwolna szeroki rękaw, który okrywał blizny; gdy zostaliśmy ranni, odebrano nam złoto, i rabusie natychmiast uciekli.
 — A potém, o mój Boże! potém?
 — Potém Giidaz wpadł w gorączkę, i czuł się bliskim śmierci...