Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/738

 — I czy nic ci nie powiedział?
 — Gdy jego oczy zamglewały, rzekł. „Masz i uchodź a bądź wierny jak ja nim byłem; biegnij do naszej pani, i oddaj w jéj ręce depozyt, który mi powierzył rycerz Francuzki.” Oto jest ten depozyt.
 Hafiz dobył jedwabnę kopertę, całkowicie pokłutą sztyletem i zbroczoną we krwi.
 Donna Marya z drżeniem odebrała ją i pilnie przypatrując się, rzekła.
 — Ten list był otwarły.
 — Otwarty! powtórzył Saracen z wielkiemi zdziwionemi oczyma.
 — Nie inaczéj: pieczątka jest naruszona.
 — Nie wiém o tém, rzekł Hafiz.
 — To ty ją otwierałeś?
 — Ja nie umiem czytać.
 — Więc kto inny.
 — Bynajmniéj; patrz pani lepiéj; widzisz około pieczęci ten otwór: strzała górala przeszyła pieczęć i pergamin.
 — Ah, prawda! prawda! zawołała Marya, lecz jeszcze nie dowierzając, rzekła:
 — Krew Gildaza na około rozdarcia.
 — Prawda! biedny Gildaz.
 I młoda kobiéta rzucając ostatnie wejrzenie na Saracena, znajdowała te dziecinną twarz tak spokojną, szczerą, i naturalną, że nie mogła miéć w niém podejrzenia.