Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/741

 Mothril zaledwie wyszedł z miasta z swoim przewodnikiem, spostrzegł przy lando małego andaluzyjskiego konia, żywiącego się drobną zaroślą, leżącego w porosłéj gdzie niegdzie między krzemieniem i trawie, i Saracena Hafiza, który czatował swemi wielkiemi oczyma, na wszystkich wychodzących z miasta.
 Pasterz chojnie nagrodzony przez Mothrila, biegł ochoczo nad pagórek zapędzić swoje wychudłe kozy. Mothril, pierwszy minister, zapomniał zupełnie o etykecie, i zasiadł przy posępnym Maurze.
 — Niech ci Bóg pomaga, Hafizu! powracasz przecie.
 — Jestem, panie.
 — Zapewne zostawiłeś dosyć daleko swojego towarzysza, żeby nic się nie dorozumiał?...
 — O tak, panie, bardzo daleko; zapewne niczego się nie dorozumiewa.
 Mothril znał swego posłańca... wiedział przytém iż Arabowie mają zwyczaj unikać przykréj mowy; dla tego téż, o ile można, stara ją się jak najbardziéj, aby nie wymówić wyrazu, śmierć.
 — Czy masz list?
 — Mam.
 — Jakżeś go dostał?
 — Gdybym go żądał, byłby mi odmówił; gdybym chciał dostać przemocą, biłby mnie i niewątpliwie zabił. On mocniejszy odemnie.
 — Jakże sobie postąpiłeś?
 — Czekałem, aż przybyliśmy na szczyt góry, która