Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/785

 — Przez litość, mówił Hafiz, przebacz mojéj miłości: sądziłam, że to mój pan mi rozkazał.
 — Puść mnie, odpowiedziała Marya. Wypytam się i przekonam o zapewnieniach prawdy, jaką przedemną ukrywasz.
 Mothril poszedł niebawnie przyczaić się za zasłoną okrywającą okno. Mógł tam wszystko widziéć i słyszéć: mógłby rzucić się na Maryę, gdyby chciała wyjść.
 Hafiz znikł niewidzialnie w ciemności galeryi.
 Wówczas można było widzieć Maryę powracając do swego apartamentu, i przypatrując się z niewymowném wzruszeniem Aissie pogrążonéj we śnie.
 — Zprofonowałam słodką tajemnicę, rzekła, zczerniłam twoją piękność gołębią, lecz krzywda którą ci wyrządziłam, będzie wkrótce nagrodzona. Biédne dziécię, spisz pod moją opieką... śpij! te chwilę zostawiam jeszcze twoim słodkim marzeniom.
 I postąpiła krokiem ku Aissie.
 Mothril trzymał swój szeroki puginał.
 Zbudziła się na poruszenie, jakie zrobiła Marya zbliżając się do stołu. Widziała czarkę srebrną i napój którego tak chciwie pragnęły jéj oschłe usta.
 Wzięła ją i wychyliła do dna.
 Jeszcze ostatnia kropla została na jéj podniebieniu a już zimno pożerczéj śmierci ogarnęło jéj serce.
 Zachwiała się, jéj oczy stanęły słupem, położyła swoje obie ręce na piersiach, i spodziewając się w téj niepojętéj boleści nowéj spokojności, nowéj zdrady