Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/787

wężowi czatującemu na uderzenie gazelii igrającéj na obszernéj łące.
 Ażeby Mothril nie jako domierzył swego przedsięwzięcia, pozostało mu tylko zasłonić się od podejrzenia.
 Nic nie było mu łatwiejszego; powrócił do Patio spytał się, czy król jeszcze nie położył się. Odpowiedziano mu że go widziano chodzącego z niespokojnością po galeryi.
 Mothril kazał przynieść swoje poduszki, i przeczytać kilka ustępów z Alkoranu; po czém zdawał się bydż pogrążony w śnie głębokim.
 Hafiz nie radząc się swego pana, sam z własnego natchnienia błądził pomiędzy strażami don Pedra.
 Tak upłynęło pół godziny, przy największéj ciszy w pałacu.
 Nagle krzyk straszny, przerażający, rozległ się W głębi galeryi królewskiéj, i głos Króla mógł słyszéć te przerażające słowa:
 — Na pomoc! na pomoc!
 Wszyscy spieszyli ku galeryi, straże z dobytemi mieczami, służalcy, z piérwszą lepszą bronią jaka podpadła im pod ręce.
 Mothril przecierając sobie oczy, i przeciągając się, jak gdyby był snem ociężały, pytał:
 — Cóż to jest?
 — Król! Król! odpowiadał ciągnący tłum.
 Mothril wstał i szedł za niémi, ujrzał zbliżającego