Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/801

wał się ze smutkiem łamiącym się o ścianę promieniom słońca.
 Ozwały się trąby, uderzyły bębny. Bertrand sądził iż to z przyczyny jakich wielkich odwidzin.
 Książe Galli wszedł do niego z odkrytą głową; i twarzą uśmiechającą się.
 — No! Konetablu, rzekł mu w chwili gdy Duguesclin z zgiętym kolanem na ziemi witał go. Czy niechciałbyś dziś zobaczyć słońce?... a piękny mamy poranek.
 — Cóż robić M. Książę, odrzekł Duguesclin, przyjemniéj było by mi słuchać słowików w moim kraju, jak pisk myszy w Bordeaux, lecz co Bóg przeznacza, człowiekowi, to cierpliwie znosić powinien.
 — O przeciwnie mój Konetablu: czasami Bóg proponuje, a człek dysponuje. Wiész co nowego z twego kraju
 — Nie, MKsiążę, rzekł Bertrand głosem wzruszonym, bo mu to miłe wspomnienie wzbudzało żal i radość w sercu.
 — Oto będziesz wolnym Konetablu, piéniądze nadeszły.
 Poczém, Książę pożegnał zdziwionego Bertranda, i śmiejąc się rzekł.
 Za drzwi:
 — Rządco odezwał się, do oficera któremu polecono pilnować jeńca, — dozwól Bertrandowi przyjmo-