Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/813

powie Laval dumny ze swojego rodaka, i niewiedząc jak go inaczéj przekonać o szacunku i przyjaźni.
 — Pan to najpiérwszy i moi zacni bochatérowie, rzekł Konetabl, tyle uszczerbku sobie zrobiliście.
 — Pieniądze jak plewy sypały się w worek kwestarzy, zawołał hrabia Laval, chcąc wyraźnie przez len zapał niepodobać się Angielskiemu rządcy, który właśnie słuchał go z uwagą, bo już powrócił od Księżnéj.
 — Siedmdziesiąt tysięcy flurinów złotem, co za summa! raz jeszcze powtórzył Konetabl.
 — Znaczna, kiedy się o nią postarać trzeba, lecz mała kiedy już jest zebrana, i kiedy się ją daje!
 — Mój przyjacielu, przerwał Duguesclin, siadaj proszę cię, wiedz o tém, że tu jest tysiąc dwieście współ rodaków, jeńców, jak ja.
 — Niestety, wiem o tém.
 — Ja wynalazłem sposób uwolnienia ich. Moją wini zostali ujęci, dziś błąd mój naprawię.
 — Jak to? rzekł hrabia Laval zdziwiony.
 — Czy jest pisarz? spytał rządcy.
 — Czeka przy drzwiach na twoje rozkazy, panie Konetablu, rzekł Anglik.
 — Niech wejdzie.
 Rządca tupnął nogą; dozorca wprowadził pisarza, który zapewnie już uprzedzony, przygotował pargamin, pióro, i pięć wychudłych palców.
 — Pisz co podyktuję, mój przyjacielu, rzekł Konetabl.