Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/871

snął, i że w czasie jego snu, jakby jaki jeździec pojechał do zamku, czego jednak nie mógł widzieć Musaron.
 — Trzebaż bydź tak nieszczęśliwym! zawołał germek.
 — Nie rozpaczaj, to nie mógł bydź Król; znają go ludzie w mieście; przytém nie jechałby sam, jego orszak byłby cię przebudził; nie; to nie Król; on nie przybędzie do Montiel. W miejsce tracenia czasu, ruszajmy prosto do Tolledy.
 — Masz słuszność, mój panie, nie możemy tu na nic dobrego oczekiwać, chyba usłyszeć tylko głos Aissy: było by to bardzo przyjemnie, ale głos ptaka, jeszcze nie jest samym ptakiem, jak mówią w Béarn.
 — Spiesznie do dzieła, zabierz zaprzęgi, konie, wyjeżdżajmy ztąd. Daléj w drogę Musaronie.
 — To mi nie zajmie długiego czasu; nie uwierzysz pan jak mi nudno w téj jaskini.
 — Pójdź, rzekł Agenor.
 W téj saméj chwili kiedy się podnosił, rzekł Musaron.
 — Cicho!
 — Cóż tam.
 — Cicho! mówię panu, słyszę chód.
 Agenor wrócił do jamy a Musaron tak był niepokojony; tém co słyszał, iż śmiał pociągnąć swego pana za rękę.
 Istotnie, na drodze prowadzącéj do zamku, można było chód słyszéć.