Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/924

 Bretonczykowie pędzili z taką zaciętością, że dogonili jezdców odprowadzających don Pedry.
 Natychmiast dowódzca angielski rozłączył swój oddział na dwie hordy; jedna szła za tym, którego uważano za króla, druga stanęła śmiało naprzeciw Bretończyków.
 — Nacierajcie! nacierajcie! wołał Agenor, om chcą tylko zyskać na czasie, żeby król wszedł do Montiel.
 Na nieszczęście przed Bretonczykami był wąwóz, mogli tylko iść po sześciu w rzędzie.
 — Straciémy go, wymykają się nam! wołał Mauléon. Bretończykowie odwagi, odwagi!
 — Tak, my ci się wymkniemy, djable przeklęty! zawył rycerz angielski, wódz tego konwoju, zresztą jeżeli nas chcesz, to pójdź!
 Mówił to w tém zaufaniu, ponieważ Agenor przez swoją czynność i zazdrość wyprzedzi! swoich towarzyszy i zdawał się bydź prawie sam na przodzie dwustu włóczników angielskich.
 Nieustraszony młodzieniec ani zachwiał się przed tym zgubném niebezpieczeństwem, i jeszcze bardziéj zatapiał ostrogi w bok swego pieniącega się konia.
 Caverlej bił się odważnie; a jego wrodzona okrutność radowała się ze zwycięztwa, które zdawało się nieochybne.