Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/929

nym rycerzem, odparł don Henryk, czyż nie mógłby tak samo uczynić don Pedro?...
 Ta ostatnia odpowiedź ogólnie została przyjętą. Agenor raz jeszcze widział się zwyciężony.
 — Spodziewam się, że jesteś przekonany? rzekł król.
 — Nie, królu, odpowie uniżenie, lecz nic nie mogę przeciw mądrym zdaniom W. K. Mości.
 — Trzeba lego dowieść Mauléonie, trzeba tego dowieść.
 — Postaram się, odrzekł młodzieniec z boleścią, któréj nie mógł powściągnąć.
 Rzeczywiście, co za okropne położenie dla tego czułego kochanka! Don Pedro zamknięty był blisko Aissy, don Pedro zasmucony niepomyślnością i nie mający co jeść! Czy z obrazem bliskiéj śmierci, ten człowiek bez wiary, nie starałby się poprzedzić rozkoszą swoje skonanie? Czyż zostawiłby nietkniętą i w posiadanie drugiego młodą dziewicę którą kochał, i którą przez zapalczywość mógłby osiągnąć.
 Przytém czyż nie był ten Mothril, ten sprawca ochydnych podstępów, zdolny do wszystkiego ażeby kazać postąpić jeden krok w jego krwawéj i chytréj polityce.
 Oto co wprawiało Agenora w gniéw szalony i smutek. Zrozumiał, że zachowując dłużéj swoją tajemnicę, mógłby dozwolić przez to odjechać Henrykowi, wojsku i Konetablowi, i że natenczas don Pe-