Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/934

 — Dla czego obcięlibyście wychodzić? aby się ocalić! przecież za dziesięć dni darujemy wam życie.
 — Zgoda. Nie mam nic więcéj do powiedzenia, odparł oficer, mam więc wasze słowo?
 — Czy mogę go dać, królu? zapytał Bertrand Henryka.
 — Daj Konetablu.
 — Daję, rzekł Duguesclin, dziesięć dni zawieszenia broni i daruję życie całéj załodze.
 — Całej?...
 — Ma się rozumieć, zawołał Mauléon; żeby nie było wymówek, ponieważ sam oznajmiasz, że don Pedry nie ma w fortecy.
 Te słowa wymknęły się młodzieńcowi, mimo szacunku jaki winien miéć dla swoich dwóch wodzów, i bardzo był z nich uradowany, gdyż bladość widoczna przeszła jak chmura po twarzy don Rodriga de Santarias.
 Skłonił się i odszedł.
 Gdy się tenże oddalił:
 — Jesteś o tem przekonany? spytał król, uparty młodzieńcze, biédny kochanku...
 — Tak, królu, przekonany, że don Pedro jest w Montiel, i że go miéć będziesz w swoich rękach w ośmiu dniach.
 — Ah! zawołał don Henryk, otóż to co się nazywa upartość.