Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/959

czyje usta mówią tak, byleby wymówiły, i ażebyś pan nie popełniając kłamstwa, mógł ten wyraz powtórzyć Mothrilowi.
 — Spróbujmy, rzekł Agenor.
 I szedł przyklęknąć przy strzemieniu don Henryka, które germek już trzymał w chwili zsiadania.
 — Dobre wiadomości jak się zdaje, rzekł król.
 — Dobre królu.
 — Wynagrodzę cię Mauléonie, żądaj odemnie hrabstwa jeżeli chcesz.
 — Proszę o życie Mothrila.
 — Żądasz więcéj jak hrabstwa, rzekł król, lecz zgoda.
 — Jedź pan prędko, rzekł Musaron do ucha Agenorowi, gdyż Konetabl idzie, a byłoby za późno gdyby to usłyszał.
 Agenor pocałował rękę króla, który zsiadłszy zawołał:
 — Dzień dobry kochany Konetabla, zdaje się, że mamy zdrajcę?
 — Tak królu, rzekł Bertrand, udając, iż nie spostrzegł Agenora rozmawiającego z don Henrykiem.
 Młodzieniec pobiegł jak gdyby skarb unosił. Jako parlamentarz, miał prawo wziąść dwóch trębaczy, wybrał téż sobie takowych, kazał im jechać naprzód a za nim nierozłączny Musaron. Nie oparli się aż przy piérwszéj bramie zamkowéj.