Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/964

 — Na czyje słowo? na Konetabla?
 — Na słowo króla, który się zbliża.
 — Istotnie zbliża się, rzekł Mothril z niespokojnością, nic ja go nie widzę.
 — Patrz na jego namiot.... albo raczéj na namiot Bégue de Villainesa.
 — Tak.... tak.... Czy jesteś pewny, że nam dadzą życie?
 — Zaręczam za to.
 — I mnie także?
 — I tobie Mothrilu, mam na to królewskie słowo.
 — Możemy sobie iść gdzie nam się podoba?
 — Gdzie wam się podoba.
 — Ze wszystkiemi pakunkami, i skarbami?
 — Tak Saracenie.
 — To bardzo pięknie!...
 — Nie wierzysz temu?... toś głupi dla czegóż dziś, mielibyśmy cię prosić żebyś do nas przyszedł, kiedy w przeciągu jednego miesiąca, dostaniemy cię żywego lub umarłego?
 — Oh! obawiajcie się don Pedry.
 — Zaręczam ci, że się go nie bojemy wcale.
 — Chrześcijaninie, namyślę się.
 — Jeżeli nie poddasz się za dwie godziny, rzekł niecierpliwy młodzieniec, uważaj się za nieżyjącego, żelazny łańcuch nie rozstąpi się.
 — Dobrze! dobrze! za dwie godziny! niewielka to wspaniałomyślność, rzekł Mothril, przypatrując się