Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/98

postacie, księcia, rycerza, i pazia ginących w ciemności, przybliżył się do będącego na straży.
 — Czyś raniony? spytał pocichu.
 — Tak, odpowiedział ponuro.
 — Ciężko?
 — Zęby przeklętego zwierza zagłębiły mu się W szyję w całéj długości.
 — Czy cierpisz?
 — Wiele, ale będziesz mógł się pomścić?
 — Kto się mści, nie cierpi więcéj, rozkaz.
 — Rozkażę gdy czas przyjdzie.
 I obadwa powrócili do obozu.
 Kiedy Mothril, i żołnierz raniony wracali do obozu, don Fryderyk w towarzystwie Agenora zagłębiali się w dalekie pole, gdzie sierra d’Estrella przedstawiała widnokrąg. Kiedy niekiedy, przebiegał to z przodu, to poza niemi, pies z nieomylnym węchem, któremu jeżeliby się dali powodować, przekonałby się zapewne o obecności jakiego szpiega.
 Kiedy sądzili, że dosyć byli oddaleni, aby ich głos nie dochodził obozu, don Fryderyk zatrzymał się, oparł rękę na ramieniu rycerza i rzekł:
 — Słuchaj Agenor mówiąc z wyrazem, który oznacza że głos wychodzi z głębi serca, nie mów mi więcéj o osobie, której niedawno wymówiłeś imię, jeżeli o niéj mówisz przy obcych zarumieniasz moje czoło, i sprawiasz drżenie mojéj ręki, jeżeli mówić o niéj