Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/986

 — Eh! co mnie to obchodzi?
 — Boje się, żeby to i bardzo pana nie obeszło... spuszcza jakieś przedmioty, które zdaję mi się bydź zupełnie żyjącemi.
 — Trzeba dać popłoch...
 — O! strzeż się pan tego!... Jeżeli to jest Maur, będzie się obraniał, może kogo zabić; żołnierze są grubijani, oni się nie kochają, nie będą nic oszczędzać. Zajmijmy się sami tém, co do nas należy.
 — Głupiś Musaronie, ty mnie jeszcze za jaką nędzną szkatułę, pozbawisz, prędkiego ujrzenia Aissy.
 — Pójdę sam jeden, rzekł Musaron zniecierpliwiony: jeżeli mnie zabiją, to pańska będzie w tem wina.
 Agenor zamilkł. Wysunął się z grona wodzów nie zwróciwszy tém uwagi, i dostał się do szańców.
 — Prędko! prędko! krzyczał naówczas germek, starajmy się przybydź w porę...
 Agenor podwoił kroku, lecz nie, nie było trudniejszego jak biedź przez zarosłe, i gałęzie ciernistych drzew.
 — Widzisz pan! rzekł Musaron pokazując Agenorowi białą postać zślizgującą się po czaarnym murze w głąb wąwozu.
 Agenor wykrzyknął.
 — Czy to ty jesteś Agenorze? odezwał się słodki głosik.
 — Aha? cóż teraz powiesz mój panie?