Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/988

 Agengor biegł, lecz, połykał się za każdym krokiem, Mothril dostał się na równinę i blisko jednego z koni.
 — Tędy! tędy! nie przestawała wołać Aissa, pójdź Mauléonie, pójdź!
 — Jeżeli jeszcze słowo powiesz, umrzesz, rzekł jéj Mothril z cicha. Czy chcesz tu wszystkich przyciągnąć twemi głupiemi krzykami? Czy chcesz żeby twój kochanek nie mógł przybyć do ciebie?
 Aissa zamilkła, Mothril znalazł konia, schwycił za grzywę, skoczył na siodło, i zarzucił przed siebie młodą dziewicę, poczém pędem odjechał. Był to koń jednego z oficerów don Pedry.
 Mauléon usłyszawszy czwał konia, zawył od złości.
 — Ucieka! ucieka! Aisso! odpowiedz!
 — Tu jestem! tu! rzekła młoda dziewica, któréj głos nikł będąc tłumiony przez Mothrila.
 Agenor jeszcze biegł choć był bez nadziei; lecz postradawszy siły i dech padł na kolana.
 — Oh! Bóg nie jest sprawiedliwy, zawołał:
 — Panie! panie! oto jest koń, odwagi tylko, pójdź pan, trzymam go.
 Agenor podskoczył z radości, odzyskał siły, i założył nogę w strzemię, które mu już trzymał Musaron.
 Jak błyskawica biegł po śladach Maura, a że miał konia z najlepszych rumaków z Andaluzyi, pędził tak szybko iż dogonił Mothrila wołając do Aissy.
 — Odwagi! ja tu jestem.