Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1000

 — O jakiemże innem, moja matko?... — zagadnął Franciszek, patrząc na obicie alkowy, które się poruszało.
 Katarzyna zbliżyła się do Franciszka i głosem strasznym rzekła:
 — A gniew króla, który ci zagraża?
 — Jest to niebezpieczeństwo takie, jak i inne; król gniewny, a jam wolny pomimo to...
 — Czy tak sądzisz?... — zagadnęła matka tonem zdolnym strwożyć najodważniejszego.
 Obicie zachwiało się.
 — Jestem pewny siebie — odpowiedział książę — to taką jest prawdą, jak to, żeś tutaj przybyła.
 — Jakto? — zapytała Katarzyna, zmieszana spokojnością księcia.
 — Tak — mówił znowu, spojrzawszy na obicie — wiem o tem, że przywiozłaś mi jego groźby, aleś sama, matko, przybyła jako zakładnik.
 Katarzyna podniosła głowę.
 — Jako zakładnik!...
 — Święta i nietykalna — odparł Franciszek, uśmiechając się i całując rękę matki.
 Katarzyna opuściła ręce i nie wiedziała, że Bussy ukryty trzyma ją w szachu i księciu dodaje odwagi