Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1004

lec na ustach i wyciągnął swojego pana do sąsiedniego pokoju.
 — Co tam takiego?... — zapytał hrabia niecierpliwie, dla czego przeszkadzasz mi w tak ważnej chwili?
 — List — rzekł cicho Remy.
 — Niech go dyabli wezmą! dla jednego listu przerwałeś mi sprawę, od której moje szczęście zawisło.
 Remy nie obraził się tą niegrzecznością.
 — Jest list — powtórzył.
 — Wiem o tem; ale zkąd?
 — Z Meridor.
 — Z Meridor! dziękuję ci, dziękuję Remy.
 — Zatem dobrze zrobiłem.
 — A kiedyż ty co źle czynisz? gdzież on jest?
 — Ja myślałem, że ważne jest jakieś poselstwo, bo list samemu panu hrabiemu ma być doręczony.
 — Dobrze, przyprowadź posłańca.
 Remy otworzył drzwi i zawołał masztalerza.
 — Oto panie Bussy — rzekł, pokazując go hrabiemu.
 — Dawaj, jestem tym, o którego pytasz.
 I włożył mu pół pistola w rękę.