Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1006

przykrą przyniósł wiadomość i lękał się, aby mu nie odebrano pół pistola.
 Remy powrócił do hrabiego i trącając go po ramieniu — odezwał się:
 — Panie, powiedz mi co tam takiego, albo na Eskulapa, krew z rąk i nóg ci puszczę.
 Bussy podniósł się, nie był już czerwony, ale pomieszany.
 — Patrzaj — rzekł — co Saint-Luc dla mnie uczynił.
 I podał list Remyemu.
 Remy chciwie go przeczytał.
 — Wybornie!... — zawołał — wszystko idzie jak najlepiej, pan Saint-Luc jest zuch prawdziwy. Niech żyją dowcipni, co umieją dusze do czyśca wyprawiać!
 — To nie do uwierzenia!... — mówił Bussy.
 — Zapewne; ale tak jest. Pańskie położenie zupełnie się zmieniło. Za dziewięć miesięcy, hrabina de Bussy będzie moją pacyentką. Na honor, tak dobrze znam moję sztukę, jak Ambroży Paré.
 — Zapewne — odrzekł Bassy — ona będzie moją żoną.
 — Tak mi się zdaje, ze teraz nie ma nic trudnego, tem pewniej, że więcej panu jak mężowi sprzyjała.