Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1008

 — Prawda — zawołał Bussy — prawda. O! mój Bożo! ileż czasu darmo straciłem!
 — Zapewne chcesz pan pędzić do Meridor?
 — Bynajmniej; lecz ciebie posłać. Ja ważne mam tutaj zatrudnienie; ja ztąd oderwać się nie mogę.
 — Jakże mogę ja widzieć? czy mam się udać do zamku?
 — Nie, idź naprzód w szpaler, być może, że na mnie czekając, będzie się przechadzała; jeżeli zaś nie zastaniesz jej, idź do zamku.
 — Cóż jej powiem?
 — Żem oszalał.
 I uścisnąwszy rękę młodego człowieka, na którego mógł liczyć jak na siebie samego, pobiegł dawniejsze zająć stanowisko.
 Katarzyna w nieobecności Bussego chciała odzyskać wszystko co straciła.
 — Mój synu — mówiła — zdaje mi się, że matka zawsze zrozumie się z dziecięciem.
 — Widzisz jednakże matko — odpowiedział książę Andegaweński — że nie zawsze się tak dzieje.
 — Zawsze, ilekroć matka chce.
 — Chyba, kiedy synowie chcą — odparł